Жыццё — ні роўных рэек каляя,
Перад якой зразаецца узгор’е...
Я думаў, што
капрызны толькі я,
Ды не і не!
Не адстае й надвор’е.
Яго не закілзалі мы яшчэ,
Яму, на жаль,
не загадаеш: — Хопіць!
Надвор’е то халодзіць,
то пячэ,
То неўспадзеў засушыць,
то затопіць.
Выбрыквае надвор’е,
як на зло,
Калі што робіць —
не ў пару, шкадліва.
Патрэбен дождж,
а неба, нібы шкло.
А ў чэрвені —
яшчэ й мароз на дзіва.
О, каб характар мой,
пакуль благі,
Мог паўплываць,
змяніць капрыз пагодны,
Я б стаў, у самы лепшы бок, другі,
Я быў бы памяркоўны і лагодны.