Ў кар’еры, на БелАЗе я,
Уверх — уніз, прывычна.
І гэта не фантазія,
А факт біяграфічны.
Ў кар’еры за БелАЗамі
Цягнуўся дым нязменна.
Я выхлапнымі газамі
Надыхваўся за змену.
Губляў неспадзявана я
Кар’ерныя маршруты,
Бо чаша катлаванная,
Як возера атруты.
Ён меў крутых дарог сюрпрыз,
Круты кар’ер бяздонны.
Імгненна мог кульнуцца ўніз
БелАз саракатонны.
Аднойчы мог і я «нырнуць»,
Ды спахапіўся жыва —
Цягнула за рулём заснуць,
Начамі асабліва.
Начная змена — час бяды,
Ў напрузе нас трымала.
Куляўся хтосьці, і тады
Усякае бывала.
Што ж, быў я «кар’ерыстам»... Вось...
Дзень-ноч. Ноч-дзень. Запарка.
Ў дадатак, я прапах наскрозь
Мазутам і саляркай...
Я сёння зазірну туды,
Ў мінулы час вірлівы.
Туды, дзе быў я малады,
Больш бедны, ды шчаслівы.
Я не лайдачыў на зямлі,
Ішоў праз час да мэты.
І ў працы крылы набылі
Мае «ўніверсітэты».