Колькі свечцы яшчэ гарэць
У пакоі душы-самоты?
Мне б паспець адыход прапець,
Не сарваць аніводнай ноты.
Казка казкай — не толькі яна
У гарбуз ператворыць карэту —
Хутка вып’ю жыццё да дна,
А галоўнае не прапета.
Быццам сплю і не плюшчу воч,
Дажываю — нібыта сніцца...
Ах, якая кароткая ноч —
Не паспець сіраце ажаніцца.