Пакарміў я небаракаў,
Галубка і вераб’я,
І бяздомнага сабаку —
І катку прынёс прысмаку,
Дзень пражыў карысна я.
Да бяздомных я рухавы,
Сэрца іх не абміне.
Пэўна, за такія справы
Доўжыць Бог гады мае.
Мала ў шанцаў раўнапраўя
І ў бяздомных — бачыць Бог.
Колькі іх уратаваў я,
Колькі ўратаваць не мог.
Быццам рвеш нядолі путы,
Паляпшаючы ім лёс...
Я і сам на іх пакутах
І выхоўваўся, і рос.