Спакой працягваў сніцца хатам,
Над імі — месяца ражок.
Надосвітку ішлі мы з татам
Касіць між лазняка лужок.
Мы з татам недаспалі ў хатцы
Таму, што рупіла хутчэй
Да сонца, да калгаснай працы,
Скасіць надзел — гара з плячэй.
Да цемры прывыкала вока,
Спіну пашчыкваў халадок.
А недзе бліскала далёка
Грымела, адпаўзала ўбок.
Расой касілася без стомы,
Рот злізваў поту гарчыню.
Мы — як вядучы і вядомы,
Пракосілі насустрач дню.
Мы ў такт замахваліся жвава,
Здавалася, што ў наш пракос
Лазняк хіснецца, як атава,
Пад націскам сталёвых кос.
Здавалася, што косы косяць
Натхнёна, не шкадуюць сіл.
А ім спрыяе таты постаць —
Сабой трымае небасхіл.
Крыху віднела. Неба пільна
Сачыла сцішана ўгары:
А раптам нечае касільна
Зачэпіцца за край зары.
Запела птушачка нясмела,
За ёй — астатнія гучней.
Мы сталі праяўляцца — днела,
Курэла пара ад плячэй.
Нарэшце дзень раскрыў павейкі
І паглынуў агонь зарніц.
А луг, як сшытак у лінейку,
За намі распластаўся ніц.