Ксёндз і поп — дзеці рознае веры,
І да Бога ў іх розныя дзверы —
Праваслаўныя й каталіцкія,
Там — шляхецкія, тут — мужыцкія,
Там — касцёльныя, тут — царкоўныя,
А для Бога — мы ўсе дзеці роўныя.
Каб спыніць недарэку-разбурку,
Ксёндз папа запрасіў на гаворку,
Каб у згодзе шукаць разуменне —
Дзе яны, кожнай веры карэнні?
Мо не варта ўсё смеху курынага?
Мо галінкі мы дрэва адзінага?..
Працякала гаворка выдатна,
Ксёндз паводзіў сябе далікатна:
Як-ніяк гаспадар — прэч хаўтуру,
Ды і поп налягаў на культуру.
Але й чорт не праспаў свайго часу —
Муха села на ксёндзаву расу.
Поп рашыў: знішчу гадаўку енту,
Заадно дагаджу апаненту.
Плясь рукою па ксёндзавым целе:
— Разляталіся тут у касцеле,
Быццам гэта не храм, а балота...
І абцёр даланю:
— Во брыдота!
Ксёндз затросся, як лісце асіны,
Стаў чырвоны, як грэбень курыны:
— Ты забіў каталіцкую муху!
Прэч, пся крэў, каб не чуць твайго й духу!
Поп схапіў свае лахі пад пахі
І ад мух іншай веры — за дзверы.