Усім не дагадзіць ні вершам, ні паэмай,
Ні гумарной, ні трагедыйнай тэмай,
Хоць памірай.
Зласліўцы будуць — хоцьма ці не хоцьма,
І крытыкаў, і «падкалодных» процьма,
Ажно праз край.
Чамусьці з даўніны у творчым асяродку
Калегу прагнуць прадзіравіць лодку,
Пусціць на дно.
І хоць пад лодкай акіян-бяздонне,
Акрылены ўзляціць, а не патоне,
Усё адно.
Заўжды чытаю вас і цешуся, калегі,
Не лодкі вашы творы, а каўчэгі
У цемры год
Яны ратуюць творчасць і духоўнасць,
У іх заўсёды ўратаваных поўна
З жыццёвых вод.