Крывёй сыходзе бык
паціху на карыдзе,
Быў дужы, а цяпер
жыццё спыняе рух...
Зямля праз нейкі час
крывёю-нафтай сыйдзе,
Ўвесь выпампуем газ —
Зямля іспусце дух.
А дзе ж нам жыць далей?
Выношваюцца мэты —
(Зноў думкай багацее
дурань, як заўжды)
Мы будзем абжываць
далёкія планеты!
Мы паляцім!
Куды?
У бязмежжа, ў нікуды.
Мы высадзім дэсант —
сваіх Адама з Евай,
Каб напладзілі там
такіх жа, як і мы.
За імі дружна ўсе
пакрочым — Левай! Левай!
Вось так вось, без праблем
збяжым з Зямлі-турмы.
Ну што ж,хай будзе так,
складана жыць без веры,
Ці ж можа быць жыццё
ад мары у баку?
Мы бачым над сабой
адчыненыя дзверы —
І ўсё ж наш «новы дом»
пакуль што на замку.
О як любілі мы
ў сваім маленстве казкі,
Яны для нас былі —
ў чароўны свет акно.
У чалавецтва сёння
праблемаў «пад завязку»,
І ўсё ж без казак-мар
не можа жыць яно.