Калі душа за дзень
растрыбушыцца
I сэрца перапоўніць
непакой,
Я перад сном, каб ад брыды
адбіцца,
Сваё маленства
клічу у пакой.
Не проста клічу,
а бяру з паліцы
Дзяцінства кнігу —
разгарну яе
I ў смак чытаю
казкі-небыліцы,
I непрыкметна
сэрца адтае.
Паволі з казкі ў казку
я лунаю,
Ліюць цяпло ў маю
душу яны —
Салодка, па-дзіцячы
засынаю
I сню да ранку
казачныя сны.