Ні вокнаў, ні дзвярэй,
А толькі сцены й дах —
Я келлю збудаваў
З пустэльніцтва святога.
Я ў ёй, як свет людзей
Пакінуўшы манах,
Цікавіць — анішто!
І аніхто не трэба.
Я й без таго аддаў
Пустому шмат жыцця,
Бясслаўна адышлі
Ў нябыт гады-тулягі.
У келлі я адзін,
Са мною — толькі я,
І думкі ломяць столь,
І ломяць дах развагі.
За сценамі шуміць
Жыцця няспынны рух,
Усё, як і пры мне,
Як і пасля так будзе.
Я — да яго аслеп,
Я — да яго аглух,
Я — паза рухам тым,
А вы — жывіце, людзі!