Кліча сінічка вясну,
Скача рупліва сініца:
— Гаю, прачніся ад сну!
Й ты прачынайся, зямліца!
Сонейка, з неба зірні
Промнямі з новаю сілай,
І маразы прагані —
Служкаў зімы апастылай.
Вёсенка, дзе ты? He спі! —
Просіць сінічка-пяюха.
Ды паглынула «чык-пі-і»
З’едлівая завіруха.
Выя мяцеліца, дзьме,
Гурбы наносіць без стомы...
Чулі сінічку ці не
Гай і вясна — невядома.