Патух апошні кадр жыццёвай стужкі
І вось ужо — у іншым свеце ты...
Мой адыход заўважаць толькі птушкі,
Бздомыя сабакі і каты.
І я клянуся — клічу ў сведкі Бога
І Боскай Маці светлае імя:
Мне пакідаць не страшна анікога
На ўсёй зямлі, бяздомных акрамя.
Я ратаваў, як мог, гаротнасць гэту,
Не шкадаваў душэўнага цяпла.
Я прапісаў іх да свайго бюджэту,
Дзяліўся з імі ад свайго стала.
Трагедыя, як ноч, вісіць над імі,
Яны ахвяры — наша ў тым віна.
І б’юся я з млынамі ветранымі —
Бяздомных шмат, а пенсія адна.