Восенню сталай, восенню стылай
Быццам стаіш ля апошняй мяжы
Птушкі тужліва кіруюцца ў вырай,
Сумна вакол і ў абшарах душы.
Восенню сумнай — пачуццяў аблога,
Плынь непазбежнага ў вечнасць нясе,
Думкі заглыблены ў сутнасць былога
Там, дзе памылкі і поспехі ўсе.
Восень у вочы — і гэта не жарты.
Чуецца плач адлятаючых стай.
Клопат апошні — чаго я быў варты?
Дзе ён? Які ён, жыцця ўраджай?