Не рваў я ружы,
не абламваў глог,
І не бадзяўся
ў гушчары паўночна,
А сколаты ад галавы да ног
Употай некім,
некім — відавочна.
Крутнуўся, павярнуўся і — укол,
Як кажуць,
не паспеў міргнуць і вокам.
Але я й сам —
далёка не анёл,
Магу кальнуць кагосьці незнарокам.
З гадамі абрастаем пакрысе
Нястрыманасцю, колкасцю паводзін.
Зрабіліся калючымі мы ўсе —
А ці ж былі мы гэткімі з народзін?