Мой верны конь прытомлена брыдзе
І пугаўё яго не панукáе —
Мінулае не дзенецца нідзе,
А будучыня — дробязь, пачакае.
Адплакалі між хмараў жураўлі
І зноў над галавой маўкліва й шэра.
Куды спяшацца? Святы адгулі,
Наперадзе апошняя вячэра.
Углыбіўся ў сябе я і прыціх,
Ад успамінаў цесна мне на возе.
Я лейцы адпусціў, бо конь без іх
Прытулак знойдзе — ён даўно ў дарозе.