Нібы ў моры
кавалачкі сушы,
Вы знікаеце —
вас не стае.
Нам за гэта
жалезныя душы
Час-прагрэс,
час-кузнец адкуе.
Час куе нам
жалезныя путы,
З кузні часу —
і грукат, і чад.
Але сам час —
як конь той раскуты —
Прыстае, асабліва ля хат.
Прыстае ля вясковых падворкаў,
Дзе сялянскага лёсу дуга,
Дзе стаіць, уздыхаючы горка,
Па каня — састарэлых чарга.
Без каня — ні пасеў, ані ўборка
На сялянскіх надзелах-шматках...
Вось чаму сёння —
крыўдна і горка
Тым, хто выжылі з коньмі ў руках.
Коні, коні!
Разбег чалавецтва...
Вы цягнулі нас
з багны вякоў,
Нас выносілі
з войнаў і бедстваў
Да ракет, да машын, цягнікоў.
Непатрэбныя вы...
Гэта — здрада!
Мы «аддзячылі» вам —
нішчым вас.
Сярод грукату,
ляскату,
чаду —
Помнік ставім вам...
з вашых каўбас.
Заглынула нас чэрствасць —
па вушы,
Багна часу —
глыбей з кожным днём,
Але нашы падстылыя душы
Адтаюць пры сустрэчы з канём.