Як свіння, ён носам рые,
Хоць падставы і няма:
— Мой ты Бог!
Які стары я!
Хутка, хутка ўжо зіма.
А калі узяў у рукі
Фотаздымак праз гады:
— Гляньце, дзеці!
Гляньце, ўнукі!
Я ж зусім тут малады!
Як тады глядзелі вочы
Сталасць ганьбячы маю?
Вось цяпер я, каля ночы,
На краі жыцця стаю.
А калі усё ж, нарэшце,
Час апошні надыйшоў,
Папрасіў ён, каб прынеслі
Фотаздымкі ўсіх часоў.
— Вось што, ўнукі,
Вось што, дзеці,
Ўсе гады цаніце вы.
Даражэй за ўсё на свеце.
Кожны год, пакуль жывы.