— Я за табой пайду
на край зямлі! —
Ён абяцаў,
Яна маўчала ў згоду.
Яны, рука ў руцэ ўвячор ішлі,
Ім верылася — будзе так заўсёды.
Ды кажуць жа —
зрабі, не абяцай,
І ў гэтым —
Ад памылак засцярога,
Бо неўзабаве — вось ён,
поля край,
Далей у лес дала нырца дарога.
Спыніўся ён:
— Туды ісці нам? Не!
Там страшна сэрцу,
непрыемна воку.
Яна здзівілася: — Няўжо мяне
На край зямлі прывёў?
Сваё ён гне:
— Лічы, што так,
бо я далей — ні кроку.