Было у дзеда крэмень-крэда —
Да баб чужых — ні кроку.
Але й без крэда ля Міхеда,
Палова дзедава — Рагнеда,
І дзень, і ноч ля боку.
А Бог зварганіў так мужчыну,
Ён лепш не будзе есці,
А знойдзе свежую жанчыну,
Бо прыйдзе час і ў дамавіну
Ой, сорам будзе лезці.
— Эх, падчаплю сабе бабёнку,
Настаўлю жонцы рожкі! —
За грэшнай марай наўздагонку,
Ён пакульдыкаў прэч ад жонкі
З канца ў канец па вёсцы.
Але ж у вёсцы, як вядома
Усе свае «абноскі» —
Што — у суседа, як і дома,
Старая гэткая ж кулёма —
Што ж, састарэлі вёскі.
Дзед клыпаў да сваёй сядзібы,
Паціху вечарэла.
А справа, злева — лёсу хібы.
Ён схамянуўся, вырас нібы,
І азірнуўся смела.
— Няўжо мне зноў у кут запечны? —
Сабе пад нос мармыча,—
Няўжо я сам — свой крыж адвечны?
Эх, падгульну я з першай стрэчнай,
Хоць з чортавым абліччам.
І раптам бачыць — тралі-валі,
І сэрца ёк у дзеда.
Калі ж наблізіўся да кралі,
Хімеры-мары ўсе адпалі,
Ішла яго Рагнеда.
— Куды ты выслізнуў, старэча? —
Рагнеда да старога.
— Ды я з табой шукаў сустрэчы,
Ад лёсу не ўцячэш, дарэчы,
Ад жонкі і ад Бога.