Цывілізацыі, да нас былі якія,
Напэўна клалі «быць-не быць» на шалі.
І знесла іх ў нябыт «не быць» стыхія.
Якую замест «быць» яны абралі.
Яны, так, як і мы, ішлі з пячоры
Да самых скрытых тайнаў навуковых.
Былі свае ў іх радасці і горы,
Была ў іх прага да адкрыццяў новых.
І ўсё ж не размінуліся з бядою,
Трагічна памыліліся ў дадатак —
Стварылі раптам атамную зброю,
І гэта быў для іх канца пачатак.
Іх, пэўна, знішчыў атам гэты кляты,
Антаганізм палітыка-ідэйны.
А ў іх былі тады свае Сакраты,
Свае да-Вінчы і свае Эйнштэйны.
Быў Байран свой і Пушкін, і Купала
Быў Мендзялееў свой і Магамаеў,
І дзеячоў духоўнасці не мала,
І быў свой Македонскі і Чапаеў.
Й амбіцыі касмічныя таксама,
І цяга у глыбіні акіяна.
Былі, напэўна, й велічныя Храмы,
Служылі Богу ў іх самааддана.
Ўсё тое, што мы маем, а, магчыма,
Мы — рэха іх, мы ўсе — адно насенне.
Не можа чалавецтва без экстрыма,
Які прыводзіць да самазнішчэння.
Няўжо для ўсіх, усіх цывілізацый
Жыццё — на час, пустая акалічнасць,
І Бог, на жаль, заняты марнай працай,
Ствараючы часовасць і цыклічнасць?
Няўжо пачатак цыклу — час для ўзлёту,
Яго канец — з палётам развітанне?
І кожная з цывілізацый потым
Сваю праходзіць кропку невяртання.
Ці ж для таго з нуля стваралі кроўна
Праз намаганні свет свой пакаленні,
Каб скарб матэрыяльны і духоўны
Канцом зрабіўся цыклу у імгненне?