У гушчарынах глухаменных,
Якіх наўрад ці родзяць сны,
Не мала помнікаў каменных —
Звычайных крушняў. Скуль яны?
Тут дрэвам векавым раздолле,
Ды грыбнікоў тут галасы.
А некалі было тут поле
І гойдаліся каласы.
Тут гаспадарылі і дбалі
Аб хлебе, аб наступным дні.
Таму збіралі і цягалі
З палёў у крушні камяні.
А я, мінулага нашчадак,
Стаю тут ля сівых вякоў.
Пабачыць бы мне тых дзяўчатак,
Хлапцоў, жанчын і мужыкоў.
Зірнуць бы ў вочы ім адкрыта,
Пагутарыць, пажартаваць:
— Вы тут засейваеце жыта,
А з часам будзем лес буяць...
Нябачны час нібы застылы,
Ды не — лістае ён вякі.
Куды хто знік? Дзе іх магілы?
Хто тыя людзі — лёс які?
Няўжо сышло ўсё прахам, тонню,
І ўсё руйнуе час-зладзей?
Няўжо ж у лесе крушні сёння —
Адзінае ад тых людзей?
Схіліўся лес, стаіць знямелы
На месцы, дзе жыццё гуло.
Бяру я камень заімшэлы,
Хачу адчуць тых рук цяпло.