Танюсенька загаласіла муха,
Напэўна, у абдымках павука.
Ледзь далятае гэты гук да вуха,
Не зразумець, з якога ён кутка.
Яна ў бядзе — сваёй крывёю поіць
Пачварыну. Мацней, гучней крычы!
Мяне яе галоскі непакояць,
Я й рады быў бы ёй дапамагчы.
Ды як знайсці, дзе бедалага б’ецца?
Яе зумдзенне ледзьве-ледзь гучыць.
А ёй, перадсмяротніцы, здаецца,
Што на ўвесь свет яе бяда крычыць.
Ды не, пакуты мухі-весялухі
Свет не пачуў між безлічы падзей.
Падумаеш, жыццё маленькай мухі! —
Вунь, колькі незаўважаных людзей...