Ў царкве, якую будавалі
Даўно, аж трыста год таму,
Час гонар мой паклаў на шалі,
Напрыканцы жыцця.
Чаму?
Неверагодная адказнасць
І вопыт мой — каля нуля,
Саманадзейнасці ашчаднасць,
Дапамагалі спакваля.
Дапамагала мне натхненне
І груз задумак на гарбе,
І Філарэта блаславенне,
І вера ў Бога, і ў сябе.
Усё ж пісаў я не іконы,
А ўласна створаных святых.
Таму не заўважаў каноны,
Бо і жыццё пражыў без іх.
І ўсё ж уклаў душы не мала
У роспіс...
Час здаля цячэ —
І ў гэты Храм Пятра і Паўла,
Прыходзіў я малым яшчэ.
Прыходзіў з мамай не маліцца,
Стаяў ад дзіва ледзь жывы,
Выносілі як Плашчаніцу
Й абносілі вакол царквы.
Людзей збіралася на святы
З усёй акругі — безліч іх.
І над царквою крыж узняты
Пашанна бласлаўляў усіх.
Не думаў я, малое дзіце,
Што праз дзесяткі доўгіх год,
Тут будуць вернікі маліцца
На, мною распісáны свод.
Я пастарэў, жыццё мінае,
З грахоў не вылез я сухі
І праца роспісу святая,
Як крыж на ўсе мае грахі.