Жыцця дарога, і мая ў тым ліку,
Гразь пад нагамі, ні пялёсткі роз.
Чым па жыцці далей,
далей яна ад шыку,
І тым цяжэй цягнуць нядолі воз.
Ў палоне я рэалій, а не чутак,
Адольваю то хібы, то шашу.
Мяняць ледзь паспяваю
разшмётаны абутак
Й падтрымліваць надзеямі душу.
О колькі засталося за спіной пакутаў,
Сканалых мар і радасцей без крыл.
І падаў, часам, я,
нібыта конь раскуты,
І паднімаўся ўсё ж з апошніх сіл.
Я азірнуўся і агледзеў строга
Адоленае — страты, боль, нуду.
Няўжо такая ў рай
вядзе мяне дарога,
А калі не — куды тады іду?