Ля Паперні прысады
Белацелых бяроз.
Сустракацца быў рады
З гэтым цудам мой лёс.
Вашых кронаў прычоскі
Нас хавалі ў цяні,
Калі ехалі з вёскі
Аж у Мінск на кані.
Так было у юнацтве
І у сталасці так.
Вы дарылі нам шчасце,
Не чакалі падзяк.
Шчасце сэрцу і воку,
Як святое «Амінь!»
Нас вітала здалёку
Веліч вашых вяршынь.
Гарадскі ці вясковы
Ехаў хтось —
З двух бакоў,
Каравул ганаровы —
Прывітанне вякоў.
*
На машыне качу я,
Чаджу ім — чых ды пых.
А бяскрыўднае чую
Прывітанне ад іх.
Колькі чаду глынулі
Ў час сучасных падзей,
А усё-ткі хінулі
Водар свой да людзей.
Сэрца шчырасцю поўніць
Дух, часоў сівізны.
І бацькоў маіх помняць
Маладзенькіх яны...
Сто ці дзвесце год — мала.
Час — цана яму грош,
Бо прысадаў не стала,
Іх пусцілі «пад нож».
І пад корань бярозы —
Што ж не бачыў ты, Бог?
Словы шчымяць, як слёзы —
Я пішу некралог.
Еду — цуда не бачу,
Ненавіджу шашу.
І у сэрцы ім дзячу,
Й прабачэння прашу.
25.VI. 2017.