Вяршыня верша — вышыня Галгофы,
Размах яго — бязмежнасці жыцця.
Ў радкі ўдыхнуць душу і сэнс у строфы
Складана, нібы выхаваць дзіця.
Адзінства сэнсу й формы — векавая
Калыска, што ўзлюляла шмат імён.
Як часта дзеля формы сэнс знікае,
А ад парожняй формы — пустазвон.
А штó я сам у шматцікавым свеце?
Крыху цікавы ці прыкметны ледзь?
Ляціце ў свет ад сэрца вершы-дзеці,
Хацелася б за вас не чырванець.