Іду між задуменных дрэў,
Кранаю ветлівае голле.
Я непрыкметна састарэў —
А родны лес? А наваколле?
Я сэрцам успрымаю вас
З пяшчотай і замілаваннем,
Нібыта бачу першы раз,
Хоць нашых не злічыць спатканняў.
Вось дзіва з дзіваў — лес заўжды
Зачараваць, здзівіць гатовы.
Вось і цяпер ён, праз гады,
Ўсё той, а мне здаецца — новы.
Душу і сёння лес хіне
І наталяе, як крыніца.
Ці ні таму з маленства мне
Лясная калыханка сніцца?