Я люблю журчанье перекатов...
Константин Давидович
Як стрымана пяе
ручай лясны,
Крынічную ўхваляе чысціню,
Нібы баіцца
распалохаць сны
Затоенай у лесе цішыні.
Як быццам флейты
казачнай матыў,
Струменіцца вады
крынічнай плынь.
Вакол зачараваны лес застыў,
І слухае ўлюбёна
неба сінь.
Яго ніколі не мінаю я,
Імкнуся
Праз няходжаны гушчар.
Прыемна пасядзець ля ручая,
Спіхнуць з душы
свайго жыцця цяжар.