Ў адным пад’ездзе — вяселля зыкі,
Тут сустракаюць жыцця вясну.
А побач слёзы і боль вялікі —
Пад медзь аркестра нясуць труну.
Эх вы, кантрасты
жыцця-раздрыгі —
Хоць скач, хоць плач,
хоць круць, хоць верць —
Вяселлі, святы,
няўдач інтрыгі,
А тут вось побач —
каханне й смерць.
Без ліку лёсаў,
хоць свет адзіны,
Хтось свет пакінуў,
хтось доўжыць род.
Ў суседнем доме
ў кагось радзіны,
Ніжэй паверхам —
сям’і развод.
Жыццё нас часам халодзіць, грэе,
Няўмольна розніць ад году год.
Жыццё капрызіць, як латэрэя,
Камусьці выйграш, другім — пралёт.