Я сёння не маю
хвіліны ніводнай,
Якая б ад болю свабоднай была.
Мне чуецца покліч
крыві маёй роднай,
Якую святая зямля прыняла.
І я ўсхвалявана да могілак еду,
Што святасць для сэрца
майго набылі.
Вяду там у думках
з мінулым бяседу
І гутару з тымі,
хто спіць у зямлі.
І гэтым душу спадзяюся аблегчыць
І гэтым спадзевам нявечу яе.
Збалелае сэрца —
збалелым не лечаць,
А боль і ўспаміны —
ўсе лекі мае.