Я прачнуўся й схамянуўся,
Рот раскрыў — нямы.
Я ў палоне апынуўся
Матухны-зімы.
Звечара зямля — вуголле,
Далеч — чарната.
А за ноч прыгнула голле
Белая слата.
Пазайздросціць прыгажосці
Майстра палатно.
Дзве сінічкі, мае госці,
Селі на акно.
Паўімгнення — і няма іх,
Толькі «пі» чуваць.
Спрытнасць ім дапамагае
Зімку зімаваць.
Я адкінуў хваляванні,
Дровы ў печ нясу —
Летам рыхтаваў я сані.
Час кляпаць касу.