З летуценнай казкай
Час юнацкi ладзiў...
Як дзяўчыну-краску,
Я бярозку гладзiў.
На Вялiкiм Полi
Ціха падрастала.
Я яе нiколi
Не мiнаў, бывала.
Дрэўца прыгажосцю
Лашчыла мне вока
I чакала штосьцi
Сумна, адзiнока.
Абдымаў я белы
Ствол, нiбыта цела,
А яна нясмела
Лiсцем шапацела.
Аб’ядналi лёс мы,
Нiбы сэрца з мэтай.
Сустракалi вёсны
Мы з бярозкай гэтай.
Раптам памiж намi
Пралягла нядоля —
Роўнымi шнурамi
Узаралi поле.
А яе — з карэннем...
I — упала цяжка.
Вось i летуценне,
Вось i знiкла казка...
I не дапаможа
Ёй нiхто падняцца.
А было ёй, можа,
Як i мне — шаснаццаць...