Не кукуй, зязюля, не мані,
Не лічы гады мае і дні.
Каб тваё прароцтва мела сілу,
Я б даўно ўжо...
Божа барані!
Я пад твой, зязюля, сумны спеў
Пасівець і пастарэць паспеў.
Не злічыць табе, хоць разкукуйся,
Што я перажыў, перацярпеў.
Вечар цішынёй накрыў зямлю.
Раптам... ледзьве чутнае лаўлю —
Раз... два... тры... I ціха.
Ну, зязюля!..
Я тваю лічылачку люблю!