Пішу пра тое, што мне «баліць».
І адчуваю да сёння я,
Што прагу ведаў не наталіць,
Як нашу прагнасць да жыцця.
Кратом не лез я у нару
Пад сонцам лёсу, адкрыццяў, мар.
Вучу я й сёння, я зубру,
Як першакласнік, жыцця буквар.
О, шчыравала душа мая
Сярод праблем, разумных кніг.
Жыццё канчаецца, а я
Так шмат не зведаў, не спасціг.
Цаніў, калі быў малады,
Адукаванасць — і цаню.
Як я зайздросціў заўсёды тым,
Спасціг хто ведаў глыбіню.
Хоць састарэў мой лёс-гарбень,
Усё ж да ведаў не стыне кроў.
Навуку грыз бы я ноч і дзень,
Ды не стае ўжо гадоў-зубоў.