Лунаю і мрою,
пішу і малюю,
Малюю і зноўку пішу.
А што ж непакоіць?
А што ж так хвалюе?
А што ж так палоніць душу?
Адкуль невядомага поклічу хвалі,
Душэўнага стану сюрпрыз?
Нібыта кладуць
маё сэрца на шалі
І раптам —
то ўверх, то — уніз.
А я, незаўважаны
і непачуты,
Стаю, як старонні глядач.
О гэтыя,
творчага лёсу пакуты —
Прабач мне,
мой выбар!
Прабач!