Люты плюецца шматкамі макухі,
Снежнай,
Халоднай,
Калючай, як шрот.
Поўныя вушы выцця завірухі,
Непрадказальныя белыя мухі
Слепяць спаўна, залятаюць у рот.
Снег па калені, як покрыва ваты,
Мусіш нагамі выкручваць фінты.
Дзякуй жа Богу!
Вунь родная хата,
Як паратунак ад белай слаты.
Ляснулі дзверы — сумёты і хібы
Снежнай дарогі цяпер за спіной.
Б’ецца бяссільна мяцеліца ў шыбы —
Мала ёй здзекаў было нада мной.