А я яму ласкава: — Лысы!..
Нібыта сябру — не каню.
Да цёплых губ яго, да пысы
Падношу з хлебам даланю.
А ён і ёсць мой сябар шчыры,
Хоць я сусед, не гаспадар.
Рве жылы, не шкадуе сілы
Захамутаны конік мілы —
Людской няўдзячнасці ўладар.
І дні будзённыя, й нядзельку
Ўсе сілы працы аддае
За жорсткасць пугі, за бутэльку,
Што зарабляе ды не п’е.
На лузе, летнім ранкам раннім,
Ледзь толькі стрэсла сон зямля,
Ён прывітаў мяне іржаннем —
Заўважыў і пазнаў здаля.
Я падышоў, а ён міжволі
Шчаку мне пысай — «прыгубіў».
Таму, напэўна, што ніколі
Ні мацюкаў яго, ні біў.
Удзячны я за шчырасць, конік,
Але сціскае сэрца жудзь —
Вы з вёсак зніклі, як гармонік,
Які ні ўбачыць, ні пачуць.
Вы зніклі, нібы вечарынкі,
Нібы прыпевак карагод...
Вы ёсць пакуль, але адзінкі.
І мы кіруем вас на звод.
А з будучыні чадна крочыць
Слата жалеззя да людзей.
Яму не зазірнеш у вочы
І не прыціснеш да грудзей.
Яно не заіржэ прыветна,
Наш боль сабе не забярэ...
І ў чалавеку непрыкметна
Штось чалавечнае памрэ.