Пакуль я ў свеце ёсць,
пакуль жывы,
Без тлумачэння —
што і да чаго,
Зямля мая,
Ты маеш ўсе правы
Мяне караць,
як пасынка свайго.
Ў табе навечна
спяць мае бацькі,
Тут будзе усыпальніца й мая.
Я толькі па прапісцы гарадскі,
А у душы —
як ёсць вясковы я.
З табой я сэрцам,
думкамі, да слёз,
Мне без цябе,
хоць не жыві — павер.
Так склаўся мой
пасляваенны лёс,
Я ад яго залежу і цяпер.
Не міл мне тлумны горад
І не люб,
Хоць звязвае нас штосьці
шмат гадоў.
Мы з ім —
нібыта вымушаны шлюб,
Ў якім смыліць
Ўзаеманелюбоў.
Я хоць амаль
усё жыццё пражыў
У горадзе —
на тое шмат прычын,
Зямля мая,
я літасць заслужыў,
Не пасынак я твой,
а родны сын.
Я да цябе лячу
у вольны час,
Ты снішся мне
на працягу жыцця
Святое пачуццё яднае нас,
Як родных, кроўных —
Маці і дзіця.