Ўбірае восень у сябе
вясну і лета,
Сцяжынкі нашы ўсе,
Дарогі ўсе, шляхі.
Ўсё прыме ў царства
пазалочанае гэта —
Юнацтва,
Сталасць,
Дабрадзейнасць
І грахі.
А як каханне?
Тут яно — нідзе не дзецца.
Яго акрыленасць вядома нам даўно.
І хоць вясной
Каханне трапіла у сэрца,
У гэтым сэрцы
будзе й восенню яно.
Вось так і крочым па жыцці мы
Й ранкам раннім,
І восенню халоднай
з марай аб вясне.
Нязменна, ў сэрцы
з нестарэючым каханнем —
Мацуй нас, Бог,
пакуль зіма нас не глыне.