Тры месяцы, як тры браты
Пары залочана-стракатай.
Са мною кожны з іх на «ты»,
І з кожным я, нібыта з братам.
Тры месяцы, мы — як адно,
Яднанне душамі — сам-насам.
Мне не пісалася даўно,
Як побач з імі, гэтым часам.
Мяне прыход іх спавядаў
І хваляваў, і штось прарочыў.
Я шмат бы верасню аддаў,
Каб ён даўжэй глядзеў мне ў вочы.
Гаёў, яшчэ зялёны шум,
Усход па-летняму ружовы.
І светлы ўздых, і ціхі сум —
Асобны водар вераснёвы.
Душа ў кастрычніцкія дні
Не сонцам,— фарбамі сагрэта —
Вакол нібы гараць агні,
І зноў святкуюць бабы лета.
Душу кастрычнік залаты
Птушыным выраем галосіў.
Мне сэрца высветліла ты,
Адзінай продкаўшчыны восень.
Я хваляваўся неўпапад,
Баяўся тройкі белых коней.
І спачувальны лістапад
Не выпускаў цяпла з далоняў.
Мне лістапад пісаў лісты
І рыфмы й першы снег прыносіў...
Вось і закончылася ты,
Мая Карпілаўская восень.