У які не глянеш бок,
Прывід дзён сучасных блудзе —
Людзі, людзі — бачыць зрок,
Сэрцу бачыцца бязлюддзе.
Кожны лёс свой між людзей
Мерае па ўласнай мерцы.
Але ж бачым не вачмі
Мы жыццё, а зрокам сэрца.
Вы, маёй бяды гады,
Варты аднаго — праклёну:
Сум, бязлюддзе, халады —
Пазайздросціш Рабінзону.