Да тарпы, са снапоў укладзенай,
Умалоту чакаўшага жыта,
Падкіроўваў камбайн-грамадзіна
Сваёй сківіцай прагавітай.
Нам жа не да ўраджаю заможнага,
Мы ўпрагаліся ў працу адчайна.
Абавязак быў свой у кожнага,
На тарпе, ля тарпы, ля камбайна.
Хтось адзін на тарпу лез з віламі,
Каб узрушваць снапы з іх пасцелі.
І яны, нібы птахі бяскрылыя,
Ўніз адзін за другім ляцелі.
Тут жанчыны, ад спёкі чырвоныя,
Перавяслы здзіралі старанна
І давалі снапы разпрыгонныя
Двум калгаснікам ля барабана.
І снапы каласамі спелымі
Ў барабан падаваліся спрытна.
Кожны рупіўся, каб паспелі мы
Да цямна разабрацца з жытам.
А ў той час былі голымі, босымі
І калгасы, не толькі людзі.
І мы жыта касілі косамі
І тарпілі снапамі калоснымі,
Бо калі той камбайн прыблудзе?
І калгасы ледзь-ледзь абжываліся,
Быў камбайн аж на ўсе брыгады.
Вось чаму так усе завіхаліся,
Дзіўнай тэхніцы былі рады.
Мы, узрушана, з мокрымі спінамі,
Шумна, з жартамі працавалі.
І ад пылу, асця з мякінаю
Дзіўна-прывідна выглядалі.
Сноп апошні... І кожны ўзмылены,
Едкім потам наскрозь прамочаны,
Быў настолькі за дзень знясілены,
Як скамечаны сноп умалочаны.
Было цяжка, але і весела.
Малацьба — таго часу падзея,
Безнадзейнасць калгасную крэсліла,
Пераносіла ў свет надзеі.