Глядзіць мужык на неба
З дакорам і надзеяй.
У порах ссохла глеба,
Даўно ў дажджы патрэба,
Лютуюць сухавеі.
І ноччу выйдзе з хаты,
У небе чыста, зорна.
І рот ад крыўды сцяты —
Ці ж голад едзе ў сваты?
Ці ж не крануцца жорны?
І моліцца старая,
Да абразаў прыпаўшы:
— За што нас, Бог, караеш?
Грахі якія нашы?
Ці заклік малітоўны
Нарэшце здзейсніў мары —
А раніцай раптоўна
Ажыў настрой цудоўны —
Рашчодрыліся хмары.