Круціў гісторыі
малох непрадказальны.
Круціў яго непрадказальны час.
І голых каралёў маніякальных
Ён выкрываў —
І ў профіль,
І ў анфас.
Высмейваў іх —
«ад Бога», самазваных,
І ўсё ж яны
перажывалі страх,
Схаваўшыся за спінамі падданых,
Якіх заўжды малох
сціраў у прах.
Час нараджае зноў
падданых новых,
Забыўшыхся на папярэдніх боль,
Перад малохам
жудасным гатовых
Угодніцкі крычаць:
— Віват, кароль!