Кажуць, зранку маліся,
Днём — удачу лаві —
Не прыгожай радзіся,
А шчаслівай жыві.
*
Маладыя бацькі
Хваляць Бога услых
За дарунак такі —
Ёсць дачушка у іх.
Над ружовасцю шчок
Вочкі-зоркі блішчаць.
Ненаглядны малёк —
Васілінкаю зваць.
Цешыць мамку малёк
Цешыць татку яна.
Вось і першы ўжо крок,
Што ні дзень — навізна.
Васілінцы ўжо год,
«Юбілярка», пішы.
Слова «ма-ма», як мёд,
Для бацькоўскай душы.
Што для шчасця яшчэ
Трэба ў моры жыцця?
Час няспынна цячэ,
Падрастае дзіця.
Першы крок — першы раз.
Першых слоў шчабятня.
А затым — першы клас
І урокі штодня.
Ужо наведваюць сны
Не дзіцячыя сны.
Гэта — подых вясны...
Вось і баль выпускны.
Зноўку тут першы раз
І апошні ўжо раз,
Як на крылах нясе
Выпускны школьны вальс.
Васілінка — вясна,
Кожны бачыць здалёк.
Ды з маленства яна —
Ўсё Малёк ды Малёк.
*
Васілінка й Алесь
Закахана жылі
Летуценне іх дзесь —
Цесна тут на зямлі.
Цесна марам было,
Кліча ў неба вясна.
Ён — кахання крыло,
А другое — яна.
Кожны дзень, кожны міг.
Іх каханне нясе.
Хто ні ўбачыў бы іх,
Захапляліся ўсе.
Дый было ад чаго —
Баль вясны настае.
Ўся Малёк для яго,
Ўвесь Алесь для яе.
*
Абвясцілі усім —
Конкурс-баль для дзяўчат.
Маладосці парад,
Прыгажосці прагляд.
Ох, якая цана
Год у гонары жыць!
Зможа толькі адна
«Каралеваю» быць.
А дзяўчатаў — букет,
Прыгажуні ўсе — бач!
Тут, здаецца, ўвесь свет
І суддзя, і глядач.
Дзень ўрачысты такі —
Зал паўнюткі прыціх.
Тут сядзяць і бацькі
Канкурсантак усіх.
Дзень ўрачысты такі —
Прэса тут і журы.
Спонсары і дзялкі,
Тут малы і стары.
І пачаўся прагляд,
І закончыўся ён.
І гучыць для дзяўчат
Вынік, быццам скрозь сон.
Наступіла пара —
Гонар, смутак і шок.
Васілінцы — ура!
Каралева — Малёк!
*
Сярод тых гледачоў
Быў дзялок-прахіндзей,
Ўладамір Усачоў —
Костка ў горле людзей.
Меў ён грошы, таму
Не цураўся забаў.
А сумлення яму
Бог усё ж не дадаў.
Гонар быў у дзялка —
Зваў злачынства на «ты».
І паклаў на Малька
Вока Ўладзя круты.
Жыў —
Што грэх, што ні грэх,
Як парсюк за сталом.
Ён да брудных уцех
Шыбаваў напралом.
Пераняў неяк ён
Васілінку на дні:
— Каралеве паклон!
Праменад прыпыні.
— Што вам трэба? — Яна
Адхінулася ўбок.
— Я, Малёк,— круцізна!
Будзь маёю, Малёк!
Ад «навару» майго
Толькі дурань бяжыць.
Будзеш краляй — ого!
Будзеш ў золаце жыць.
Я адмовы тваёй
Ні на дух не прыму.—
І хоць жудасна ёй,
Адказала яму:
— Бачу вас першы раз,
Чую слоў вашых здзек.
Я не ведала вас,
І не ведаць бы век.
Кашалёк ваш ці нож
Хай мяне абміне.
Вось вам — Не! Да таго ж,
Ёсць каханы ў мяне.
Лепш Алеські няма,
Я належу яму.
Вы — нахабнасць сама,
Вы — няроўня яму.
Раптам штось ён пляснуў
Васілінцы у твар.
І закрылі вясну
Чарната, боль і жар.
І пачулася: — Ты
Мне адмовіла, зброд!
Пакаштуй кіслаты,
Каралева-урод.
*
Вось такая цана...
І за што вечны змрок?
Васілінка-вясна,
Васілінка-малёк.
З болю, з раны тупой,
Быццам свет гэты ўвесь...
З Васілінкай сляпой
Неразлучна Алесь.