Н. Счаснай
— Малюйце кветкі! — мне мастачка кажа.—
Ад вашых твораў — чорных думак рой.
Каму патрэбна на палотнах «сажа»?
Не псуйце людзям веснавы настрой!..
І цяжка мне з мастачкай не згадзіцца,
Бо мора кветак — лепш, чым мора слёз.
Але ж Чарнобыль не ад нас імчыцца,
А ўсё бліжэй да нас — у кожны лёс.
І ўжо Чарнобыль «маладзіць» магілы,
І коціцца бяда, як снежны ком.
І не нясуць падпаленыя крылы
Таго, хто мусіў кінуць родны дом.
«Малюйце кветкі» — чуецца міжволі...
Але і кветкі адчуваюць жах,
Бо сёння іх на могільніках болей,
Чым на шматлікіх нашых кветніках.
Прабачце нас, чарнобыльскія дзеткі,
За чорны цень бязлітаснай бяды.
Сацрэалізму малявалі кветкі —
І вось яны — страшэнныя плады...
Няхай жыве на полі, на палотнах
Рамонкавае чыстае святло.
Малюю боль, каб сярод нас, смяротных,
Бяспамяцтва ніколі не расло.