Жыве на зямлі мая маці
У самым прасторным палацы —
У сэрцы удзячным маім.
Пакуль яму суджана біцца,
Яму пра цябе не забыцца,
Ты будзеш, матуля, у ім.
Мы, сталыя,— дзеці таксама,
Ты вельмі патрэбна нам, мама,
Хоць нас замяла сівізна.
Ніхто так чакаць не умее,
I хто так, як ты зразумее,
Як ты, ва ўсім свеце адна?
Прыходзіш у сны ты начамі,
Жывая стаіш прад вачамі,
I сэрца трапеча хутчэй.
З любоўю схіляюся нізка,
Як ты над маёю калыскай
Калісьці, не спаўшы начэй.