Мне дасталася мова маці,
А мамы мова —
горкі лёс,
Бо бульбінка —
была за шчасце,
Няшчасцем быў
нядолі воз.
І дзіўна — я не чуў ніколі,
Каб мама некага кляла.
Яна і ў час найгоршай долі
Дабрасцвярджальнасцю жыла.
Жыццё пасля вайны —
не гулі,
Ўсе выжывалі —
хто як мог.
А мы у той нястачы чулі
Адно ад мамы:
— З намі Бог.
Ён дапаможа,
знойдзе выйсце,
І будзем жыць, як да вайны...
І голад адступаў кудысьці,
Ды зноў вяртаўся ў нашы сны.
Зямлянка.
Жудасць.
Час суровы,
Навокал —
акіян бяды.
Нас ратавалі мамы словы
І абнадзейвалі тады.
Я ўспамінаю —
нібы дзіва,
Як у сячкарні тых падзей
Жыла матуля незласліва
І да жыцця,
І да людзей.