Ніжэй, ніжэй хінецца
Мой друг — і моцны сон.
Няўжо ён не прачнецца?
Няўжо не ўстане ён?
Ці дзень, ці ноч, ці сцюжа,
Ці спёка — я прывык,
Што мой надзейны дружа
Заўжды са мной, як штык.
Мы з ім павіравалі,
Адкідвалі нуду.
Падэшвы адрывалі
У дзеўчын на хаду.
Гулі, аж гай дыміўся,
Трымалі дышлам хвост.
Цяпер ён прытаміўся —
Ну што ж, не той узрост.
Да друга я звярнуўся:
— Не спі! Ўставаць пара!
О, радасць! Ён прачнуўся!
Падняўся ён! Ура!