Мой верш быў з слоўцаў вострых,
Грашыў, як хуліган —
Манашы здзейсніў пострыг,
Прыняў смірэнны сан.
Даволі! Адблюзнерыў,
Адштукаваў, адкпіў.
Адкрыў да Бога дзверы,
Да д’ябла зачыніў.
Ўсё ж не пазбегчы сораму,
не вытрымаў я тэст,
Змяніўшы лёгка форму,
Не аднавіўшы змест.
Даруй, Святая Дзева,
Няўпэўнены мой крок,
Бо зноў глядзіць «налева»
Мой хоць адзін радок.
Блюзнерства, як кароста,
Яно — душы раздрай.
О, як гэта няпроста
Адразу з пекла ў рай.